................
بهار، با هزار وعده ی شیرین در راه است...
................
همان وقتهایی که دغدغه های زندگی در حد وسعمان بود. همه ی خانواده دور هم بودیم. آقاجان زنده بود. پیک هایش را به سلامتی بچه ها و نوه هایش نوش میکرد. عزیزی قربان صدقه ی نوه های ناخلف اش که از روی آتش میپریدند و خونه باغ را روی سرشان گذاشته بودند؛ میرفت و باهاشان میخواند: زردی من از تو، سرخی تو از من. اصلن آنوقتها آسمان آبی تر از این حرفها بود.
................
................
هفتم ژوئن
امروز شنیدم که وارگاس به آینده ی انقلاب بسیار خوش بین است و پیش بینی می کند که ما در نیمه ی دوم ماه دسامبر موفق به در دست گرفتن کنترل امور کشور و تصرف پایتخت بشویم. اما برادر او لوئیس، که با وجود پایبندی به ارزش های انقلابی، فردی فوق العاده بدبین است، معتقد است که تنها مسئله ی قابل بحث در حال حاضر این است که دستپخت های من زودتر باعث مرگ افراد می شود یا گلوله های سربازان آرویو.
برادران وارگاس مدام در حال درگیری لفظی در مورد استراتژی های نظامی و ایدئولوژیک نیروهای انقلابی هستند و در بیش تر اوقات پایان بحث را با شلیک چند گلوله هوایی اعلام می کنند. شاید برای خیلی ها تصورش سخت باشد که این دو شورشی بزرگ تا همین دو ماه پیش دو مستخدم عادی هتل هیلتون بودند؛ اما من، هم زبان با متفکران بزرگ، معتقدم که روح انقلاب قادر است از افراد معمولی اسطوره بسازد.
...
زنده باد وارگاس- *مرگ در میزند/ وودی آلن
................
................
................
