چه صبح‏های تر و تازه‏ای! وقتی عزیزی پنج‏دری‏ها را -با آن غژغژ آهسته‏ی لولاها- باز می‏کرد و صبح، با نور زاویه‏دار خورشید سرریز می‏شد توی خانه. چه عصرهای مسحورکننده‏ای! که با عرق بیدمشک، حافظ‏خوانی‏ها و آسمان آبی تیره رو به پایان می‏رفت. و چه شب‏های ژرفی! از همان‏هایی که شب‏پره‏ها بالای چراغ‏ها می‏پریدند، بالای پیچ‏های امین‏الدوله‏!