به‏دنیا که آمد، بالهایش در بهشت جا ماند...

امروز سه‏ماه و چهار روزش تمام می‏شود. روزهای اول تولدش بوی نوزاد می‏داد؛ حالا بوی پودر بچه. وقتی زیر لب برایش آهنگ اورولا را زمزمه می‏کنم، چشم‏های سرنتی‏پیتی‏اش از شوق برق می‏زند و با خنده‏های گاه و بیگاهی که سر می‏دهد، گوسفندهای روی تن‏پوش‏‏اش، توی دریم‏لندشان جست و خیز می‏کنند.